بست کلوب | بهترین باشگاه های ورزشی

در اواخر سال ۱۸۸۶ یک دسته از کارگران انبار مهمات (ARESNAL) یک کارخانه سلاح های جنگی در وولویچ تصمیم به ساخت یک تیم فوتبال گرفتند. آن ها خود را با توجه به شاخص خورشیدی باشگاه در بالای در ورودی آن، دایال اسکور(شاخص مربع) می نامیدند.

در ۱۱ دسامبر ۱۸۸۶، دایال اسکور با برد ۶-۰ برابر واندرزهای شرقی سر و صدای زیادی به پا کرد. اولین بازی در اولین لباس متفاوتی که به تن می کردند. خیلی زود پس از آن نام رویال آرسنال(آرسنال سلطنتی) برای تیم پذیرفته شد.
گروهی از بازیکنان ناتینگهام فارست به باشگاه ملحق شدند و این اتصال با قهرمان دور آینده ی قهرمان اروپا آرسنال را به عنوان قرمزهای معروف به دنیا شناخت. این گروه که در تیم قبلی خود، که ۲۰ سال زودتر تاسیس شده بود، به پیراهن ذخیره های تیم نزدیک می شدند، به صورت طبیعی تعهد خود را به آن از دست داده و در قرمز آرسنال غرق شدند تا دیگر حتی پشت سرشان را هم نگاه نکنند.

آرسنال در سال های اول مدام در بین تعدادی از زمین های مختلف در پلام استد جا به جا می شد. آن ها ابتدا در زمین عمومی پلام استد شروع کردند ولی برای دومین فصلشان، آرسنال سلطنتی زمین نربی اسپورتس من در مرداب پلام استد را اجاره کرد. این زمین جایی بود که در آن آرسنال برای اولین بار به عضویت سنیور کاپ لندن در آمد. اگر چه در دور دوم مسابقات تیم در برابر بارنز شکست خورد، ولی هنوز چرخ ها در حال حرکت بودند. با افزایش حمایت ها تیم در فصل آینده زمین اربابی منطقه را اجاره کرد.

رویال آرسنال در این زمین و در فصل ۱۹۸۹/۹۰ برای اولین بار طعم شرکت در بازی های اف-ای کاپ را چشید و در همین سال یک سه گانه در موفقیت ها نیز بدست آورد؛ قهرمانی جام خیریه لندن، جام کنت سنیور و جام کنت جونیور.

تیم در سال بعد نیز یک بار دیگر قصد تعویض مکان کرد و این بار به زمین اینویکتا، جایی که نزدیک به ۶ سال در آن باقی ماندند.

پیشرفت کلی در تیم و موفقیت هایش در بازی برای آرسنال تنها یک معنی داشت، حرفه ای شدن. مسولین شکه شده ی اتحادیه ی فوتبال لندن ابتدا قصد ایجاد لیگی جدید را کردند که از طرف تیم های جنوبی رد شد. در طول فصل پیش رو تیم این بار نامش را به وولویچ آرسنال تغییر داد.

وولویچ آرسنال اولین بازی را انجام می دهد

در سال ۱۸۹۱ باشگاه تبدیل به باشگاهی حرفه ای شد و نام آن به وولویچ آرسنال تغییر یافت.

اتحادیه ی فوتبال لندن سعی داشت باشگاه های لندنی مانند تاتنهام، کوینز پارک رنجرز و میلوال را ترغیب کند تا لیگ جنوبی را تشکیل دهند ولی این هدف مورد قبول واقع نشد و در نتیجه آرسنال نیز برای حضور در لیگ فوتبال اعلام درخواست کرد و در ۱۸۹۳ به لیگ دسته دو راه یافت.

در آن زمان آرسنال تنها تیم حرفه ای لندن بود و اولین تیم جنوب بیرمنگام که به لیگ راه پیدا می کرد.

در همان سال وولویچ آرسنال به زمین اربابی بازگشت، اولین زمین که در محل بزرگی در کناره ی سراشیبی به عنوان اسپیون کوپ شناخته می شد. نامی که برگرفته از نام سربازی بود که از جنگ بوئر باز گشته بود. بنابراین کوپ اصلی متعلق به وولویچ آرسنال شد.

بازی اصلی اول آن ها در لیگ در روز شنبه ۲ سپتامبر آن سال برابر دیگر تیم تازه راه یافته به لیگ، نیوکاسل یونایتد بود. آن بازی در زمین اربابی انجام شد و با دو گل شاو و الیوت برای توپچی ها ۲-۲ به پایان رسید.

یک هفته بعد وولویچ آرسنال اولین شکست خود در لیگ را در زمین ناتس کانتی و با نتیجه ی ۳-۲ پذیرفت. اولین برد تیم نیز دو روز بعد و با هت تریک جان هلث_که اولین برای باشگاه در لیگ بود_ موفق به غلبه ی ۴-۰ برابر والسال شد.

نیوکاسل و برتون سویفتس هر دو با زدن شش گل در نیم فصل اول از آرسنال پیشی گرفتند ولی وولویچ آرسنال هم با یک برد شش گله برابر میدلزبورو آیرونوپلیس و تکرار آن در یک بازی خانگی مقابل نوریچ ویکتوریا، از قافله عقب نماندند.

وولویچ آرسنال حتی یک برد قاطع تر را نیز تجربه کرد، زمانی که در ۱۴ اکتبر ۱۸۹۳ موفق به پیروزی ۱۲-۰ برابر اشفورد یونایتد در جام حذفی شد؛ بردی که هم چنان به عنوان بزرگ ترین برد باشگاه در آن رقابت ها باقی مانده است.

آرسنال لیگ ۱۵ تیمی را در جای نهم به پایان رساند و در ۲۸ بازی، ۲۸ گل به ثمر رساند و توانست رکوردی قابل اعتبار را برای بازگشت به نبرد مایل استون بر جای بگذارد

افزایش بهای اجاره ی زمین اینویکتا به این معنی بود که آرسنال باید دوباره به زمین قبلی اش، زمین سلطنتی باز گردد و این بار آن ها بدون معطلی این زمین را خریدند تا سال ۱۹۱۳ و رفتن به هایبری، این زمین تبدلی به زمین خانگی آرسنال شده بود. به زودی درخواست آن ها برای پیوستن به لیگ دسته دو نیز پذیرفته شد.

موفقیت آرسنال در پایان قرن نوزدهم تقریبا پایدار بود و رتبه ی لیگ تیم تا جایی بهبود یافت که در ۱۹۰۳ باشگاه مجوز حضور در لیگ دسته یک را کسب کرد. سه سال بعد آن ها به نیمه نهایی جام حذفی که هر دو سال یک بار انجام می شد راه یافتند. با این احوالات زمین پلام استد جای مناسبی برای آرسنال نبود و با شرایط بد مالی و تهدیدات موجود، هنری نوریس، رئیس باشگاه فولام پا پیش گذاشت.

نوریس تشخیص به نقل مکان تیم داد و هایبری را مکانی مناسب برای مقصد بعدی دانست. و بعد از دوری باشگاه در سال ۱۹۱۳ تیم به هایبری جا به جا شد. دو سال پس از این خانه ی جدید نام باشگاه نیز عوض شد تا وولویچ، تیم هایبری، آرسنال اف-سی شود.

ورزشگاه هایبری ۱۹۳۰

در پایان جنگ جهانی لیگ دسته اول با دو تیم افزایش یافت که یکی از آن ها آرسنال بود. و با مربی گری مربی خود، لزلی کینگتون، آرسنال در شش سال اولی ی صلح موفقیت های متعادلی کسب کرد. ولی رئیس نوریس چیز بیشتری می خواست و در ۱۹۲۵ مربی جدیدی را به هواداران معرفی کرد.

یک فرد مخصوص، مرد یورکشایری به نام هربرت چاپمن، کسی که باشگاه را برای همیشه تغییر داد.
بیایید قرمزها – رنگ های باشگاه

در ۱۸۹۵ دو سال پیش از اینکه باشگاه حرفه ای شود، یک گروه کوچک از بازیکنان ناتینگهام فارست شامل فرد بردزلی، بیل پار و چارلی بیتس به دایال اسکور پیوستند(نام اولیه ی تیم) و لباس قرمز سابق شان را همراه آوردند. با وضع بد بودجه ی تیم، ارزان ترین تصمیم برای باشگاه این بود که لباس بقیه ی بازیکنان را نیز مثل بازیکنان سابق فارست که لباس قرمزشان را داشتند، کنند!

این لباس اصلی یک قرمز تیره بود، با آستین های بلند و یک یقه با سه دکمه زیر آن در قسمت جلویی لباس. لباس با زانو بند، شورت و جوراب های سفید پشمی و سنگین که حلقه های سفی و آبی داشت، کامل می شد. لباس دروازه بان هم چیزی شبیه به همین لباس بود با دستکش های بافتنی پشمی کرم و یقه های نخی. این لباس قرمز تیره همان لباسی بود که در فصل اول در هایبری در ۱۹۱۳/۱۴ مورد استفاده قرار گرفت.

سخاوت بردزلی، پار و بیتس در تهیه ی لباس ها و الهام بخشی به تیم در جهت بازی با رنگ قرمز تعدادی دیگر از باشگاه ها را نیز به پیروی از کادر رهبری آرسنال تشویق کرد. یکی از مشهور ترین این تیم ها اسپارتاپراگ است که زمانی که رئیس آن ها، دکتر پتریچ در ۱۹۰۶ از لندن دیدن می کرد، با مشاهده ی لباس قرمز وولویچ بسیار وه وجد آمده و در بازگشتش به چک اسلواکی تصمیم به تغییر رنگ لباس تیمش به قرمز گرفت. در حال حاضر هم اسپارتاپراگ همچنان همان قرمز تیره را بر تن می کند، چیزی نه چندان متفاوت از قرمز استفاده شده در لباس آرسنال در ۲۰۰۵/۰۶ (فصل آخر هایبری). آمدن هربرت چاپمن به کادر فنی و سرمربی گری آرسنال در ۱۹۲۵ بود که لباس تیم را به آن چه الان می شناسید تغییر داد.

بستگی به منبع اعتقادی شما دارد، ولی چاپمن در آن زمان توجه تعدادی از بازیکنانش در زمین را متوجه شباهت لباس با آستین های سفید تیمش به پوشش شخصیت کارتونی محبوب آن زمان، تام وبستر کرده بود! بالاخره و با هر الهام بخشی که بود لباس تیم به لباسی با یقه و آستین سفید تبدیل شد؛ لباسی که در گوشه ی سمت چپ سینه، لوگوی تیم را نیز در بر می گرفت.

در طول دهه ی ۱۹۵۰ تیم ها برای جلوگیری از شباهت ها در رنگ لباس، شروع به استفاده از لباس دوم برای خود کردند. در همین دوره و در سال ۱۹۶۰ بود که آرسنال نیز سبک راگبی مانند لباسش را نیز تغییر داد و از لباس های نخی استفاده کرد.

آرم مشهور “کنون” باشگاه برای بار نخست در اوایل دهه ی ۱۹۷۰ روی لباس تیم نقش بست. این لباس همان لباسی بود که آرسنال با آن موفق به انجام یک دوگانه در قهرمانی لیگ و جام حذفی در فصل ۱۹۷۰/۷۱ شد.

در اواخر ۱۹۷۰ باشگاه برای اولین بار از لباس های با آرم های شرکتی استفاده کرد که در این دوره شرکت آمبرو بود. و در سال ۱۹۸۲ JVC به عنوان اولین اسپانسر باشگاه لغب گرفت، حمایت کننده ای که تا سال ۱۹۹۹ و تحویلش به SEGA هم چنان روی لباس قرمزهای لندن باقی ماند. سه سال بعد O² جایگزین این شرکت بازی شد و این نیز تا شروع فصل ۲۰۰۶/۰۷ و رسیدن به Fly Emirates ادامه یافت. هم اکنون این شرکت قراردادی ۸ ساله با باشگاه دارد.

اتفاق جالبی در بازی لیگ قهرمانان آرسنال برابر هامبورگ در بازی چهارشنبه شب ۱۳ سپتامبر در زمین تیم آلمانی برای این آرم پیراهن رخ داد. جایی که اسپانسر هر دو تیم یکسان بود و طبق قوانین یوفا در هیچ بازی ای دو تیم حق استفاده از حمایت کننده ای یکسان را ندارند و به همین دلیل آرسنال لباس هایی با تبلیغات Dubai بر تن کرد تا اتفاقی خاص در ذهن باقی بگذارد.

برای گرامی داشت سال پایانی بازی در هایبری که از ۱۹۱۳ ورزشگاه خانگی آرسنال بود، در آن فصل آرسنال لباس های قرمز خاصی پوشیدند.

این رنگ برای احترام به رنگ لباس تیم در اولین سال حضور در هایبری انتخاب شد و لباس زرشکی تیم با حروف طلایی و شورت سفید و کفش های زرشکی ترکیب و تزئین شد. پس از ای در فصل ۲۰۰۶/۰۷ که اسپانسر تیم نیز تغییر می کرد آرسنال دوباره همان لباس های سفید و قرمز را از نو بر تن کرد.

در فصل ۲۰۰۷/۰۸ آرسنال لباسی را به عنوان لباس دومش طراحی کرد که یاد مرد افسانه ای اش، هربرت چاپمن را زنده کند. این لباس فاکتورهایی از طراحی را در بر می گرفت که اشاره به تاثیرات چاپمن بر بازی داشت، همچنین این لباس بازگشتی به لباس های سفیدی بود که گاهی در سال های مختلف رنگ باشگاه توپچی ها را به خود گرفته بودند.

البته این لباس سفید نیز با وجود محبوبیت فراوان در فصل ۲۰۰۸/۰۹، به مناسبت جشن ۲۰ سالگی آنفیلد ۸۹ و یاد آوری لحظات نفس گیر و قهرمانی لحظات پایانی آن دوره به لباس زرد با خط های آبی تغییر کرد. همان لباسی که در آن سال و در آن بازی در مرسی ساید، تیم به تن کرده بود.

انتخاب هربرت چپمن

می توان گفت انتخاب هربرت چپمن به عنوان سرمربی آرسنال در تابستان ۱۹۲۵ اتفاقی بود که آرسنال را به باشگاهی که الان معنی می شود, تبدیل کرد. هربرت چپمن با وسوسه  ی هنری نوریس, رئیس باشگاه آرسنال حاضر شد تیم موفقش در هادرسفیلد را ترک کند و به آرسنال بپیوندد, اما با وجود موفقیت سریع اودر رهبری آرسنال و رساندن آن به جایگاه دوم جول لیگ اول انگلیس,  آرسنال بیشتر زمان خود در دهه ی ۲۰ را در تیرگی های میانه ی جدول گذرانده بود. چپمن تیمش را به اولین فینال جام حذفی اش رساند ولی در آن بازی هم توپچی ها به کاردیف سیتی بازی را ۱-۰ واگذار کردند.

با این احوال  تلاش و پا فشاری او برای قهرمانی  لیگ بیش از اوایل سال های ۱۹۳۰ ادامه نیافت و کار سخت او به نتیجه رسید. تاکتیک نو آورانه به علاوه  ی خریدهای زیرکانه ی او مانند  دیوید جک, کلیف باستین, الکس جیمز و ادی هاپگود, آرسنال را به یکی از ترسناک ترین تیم های کشور تبدیل کرد.

اولین جام او در سال ۱۹۳۰ وقتی که آرسنال در برابر شاگردان  سابقش, هادرسفیلد تاون, قرار گرفته بود در جام حذفی بدست آمد. این پیروزی و موفقیت جبران یک دهه که آرسنال می بایست به تسلط در فوتبال انگلیس می رسید بود. توپچی ها اولین عنوان خود در این پرواز بلند را نیز در فصل ۱۹۳۰/۳۱ کسب کردند و این فتح دو سال دیگر نیز تکرار شد و متاسفانه این آخرین موفقیت چپمن پیش از واقعه ی غم انگیزش بود.

در ژانویه ی ۱۹۳۴ رئیس آرسنال به طور ناگهانی و از بیماری ذات الریه فوت کرد و از تماشای سومین قهرمانی پی در پی تیمش محروم  ماند. گذشته از افتخارات کسب  شده, چپمن به خاطر تاثیرات ابداعاتش در آرسنال و بازی آن به یادها مانده است.

هربرت چپمن نفر وسط

از جمله ایده های  او ایجاد نیم دایره ی محوطه  ی جریمه, نحوه ی قضاوت درباره ی گل ها و وجود داور دوم بود. همچنین وی استفاده از نورافکن در ورزشگاه, گیت های برقی کنترل بلیت, سیستم اطلاع رسانی مدرن به هواداران و سیستم نمایش امتیاز در ورزشگاه (که تا ۵۰ سال بعد در کشور مورد استفاده قرار می گرفت) را ترویج داد.

علاوه بر این ها پشت  ابداعات جالب دیگری مانند ساعت معروف هایبری, آستین های سفید لباس آرسنال (که به عقیده ی هربرت باعث می شد بازیکنان یکدیگر را بهتر و آسان تر در زمین شناسایی کنند), باشگاه های تغذیه کننده و تورهای اروپایی نیز مرد انگلیسی توپچی ها حاضر بود. با همه ی این موارد شاید مهم ترین ابداع او در عرصه ی فوتبال, سیستم ۳-۲-۲-۳ بود. این سیستم که باعث بی اثر شدن کار حرفان می شد بعدها در بسیاری از تیم های انگلیسی تبدیل به یک عادت شد و همگی خود را با آن وفق دادند. این سیستم چهره ی بازی های خانگی را به کلی تغییر داد.

در نهایت آرسنال باید از چپمن متشکر باشد, چون حالا این تیم تنها باشگاهی در لندن است که در سیستم زیرزمینی لندن دارای یک ایستگاه به نام خود است.
چپمن تلاش زیادی  برای تغییر نام ایستگاه پیش  از بانک شمالی انجام داد. او در قسمتی  از صحبت هایش در این مورد با طعنه پرسیده بود:” چه کسی درباره ی جاده ی  گیلسپه شنیده است؟! دور تا دور  آن آرسنال است.”

این ایده برای اولین  بار در زمانی که مربی لیدز یونایتد  بود, در سال ۱۹۱۳ در زمان تغییر مدیریتی آرسنال شکل گرفت. ماه ها اعمال نفوذ و توجیه برای تغییر هزاران بلیط, نقشه و علامت راهنما صورت گرفت و حتی بسیاری از ماشین آلات نیز باید دوباره برنامه ریزی می شدند. سرانجام در ۵ نوامبر ۱۹۳۲ آرسنال در شبکه ی زیرزمینی لندن آغاز به کار کرد.

اولین قهرمانی بزرگ آرسنال

سه سال بعد  از ناکامی جام حذفی در ۱۹۲۷ در برابر  کاردیف, چپمن یک بار دیگر آرسنال را برای نتیجه ای بهتر به ویمبلی برگرداند تا باشگاه را به یک قهرمانی بزرگ برساند. این داستان طولانی قهرمانی های آرسنال با این پیروزی آغاز شد.

نکته ی جالب این  باز دیدار فینال برابر تیم  سابق چپمن بود, تیمی که هربرت در سال ۱۹۲۵ از آن جدا شد تا به آرسنال بیاید. چپمن هادرسفیلد را در انجام یک هت تریک در قهرمانی لیگ در دهه ی ۱۹۲۰ رهبری کرده بود و تیم منطقه ی یورک شایر با الهام گیری تمام از ایده ها و ابتکارات چپمن در به کار گیری سیستم W-M با استفاده از نیم بال ها و مهاجمین کناری کار می کرد. آرسنال هم دقیقا  با همین روش کار می کرد ولی با نظارت فعلی چپمن بر توپچی ها, آن ها این کار را بهتر انجام می دادند.

برای اولین بار  پیش از یک بازی بزرگ دو تیم شانه به شانه وارد شدند. تام ویلسون هادرسفیلد  را در زمین هدایت می کرد و تام  پارکر آرسنال را. اولی همه چیز  را درباره ی قهرمانی بلد بود  و دیگری کاپیتانی تیمی را می کرد  که هیچ درخششی را پیش از این تجربه  نکرده بود و در راه رسیدن  به فینال مسیر حساسی را پشت سر گذاشته بود.

اما ۱۹۳۰ و شنبه ای بسیار مخصوص, ۲۶ آپریل, آرسنال راه خود برای رسیدن به موفق ترین تیم دنیا را آغاز کرد. در اتاق گزارش  گری و تفسیر بازی تنها ۵ شبکه برای پوشش بازی وجود داشت, جایی که جرج آلیسون, مربی آینده ی آرسنال نیز در حال مشاهده ی بازی بود و شاه جرج پنجم پس از بهبودی از بیماری اش به بازیکنان دیدار می کرد.

قهرمانی آرسنال در جام حذفی انگلستان سال ۱۹۳۰

دفاع محکم آرسنال دست و پای هادرسفیلد را بسته بود و مغز متفکر بازی توپچی  ها, الکس جیمز در هفدهمین دقیقه تیم چپمن را سرآمد زمین کرد. روی یک شروع مجدد سریع, جیمز کلیف باستین را در سمت چپ پیدا کرد باستین نیز با یک پاس برگشت به خود جیمز توپ را به بیرون برگرداند تا او هم گوشه ی تور حریف را پیدا کند.

بالن عظیم آلمانی, گراف زاپلین در ادامه نیمه اول در فضای ورزشگاه پدیدار می شد. برگردیم به زمین, هادرسفیلد در نیمه ی آرسنال خیمه زده بود و به دنبال گل تساوی می گشت ولی چارلی پریدی در دروازه به خوبی تیم را رهبری می کرد و در برابر توپ های حریف مقاومت و از دروازه دفاع می کرد.

سپس در حالی که ۷ دقیقه  به پایان باقی مانده بود, جیمز با یک توپ بلند و بی نقص, جک لمبرت را در دایره ی وسط زمین پیدا کرد. او هم دو بازیکن را در دفاع جا گذاشت و نصف طول زمین را دوید تا ترنر, دروازه بان هادرسفیلد را یک بار دیگر مغلوب کند. جام برای آرسنال بود, جامی که راه را برای ادامه ی آرسنال در جاده ی قهرمانی سنگ فرش می کرد.

وقتی هربرت چاپم در سال ۱۹۲۵ به هایبری آمده بود گف ۵ سال  طول خواهد کشید تا یک تیم برنده  بسازد. او خوب روی حرفش ماند!

آرسنال اولین قهرمانی لیگش را کسب می کند

یک سال پس از اولین  درخشش, در جام حذفی ۱۹۳۰, آرسنال طلوعش را ادامه داد و اولین قهرمانی لیگش را با سبک خاص خود کسب کرد.

آرسنال در آن دوره از خط حمله ی فوق العاده ای برخوردار بود و با حضور جک لمبرت, دیوید جک و کلیف باستین , مدافعین حریف جواب خاصی برای این ترکیب با استعداد نداشتند. لمبرت در ۳۴ بازی ۳۸ گل به ثمر رساند, جک ۳۱ گل در ۳۵ بازی و باستین ۲۸ گل در ۴۲ مسابقه. جو هالم هم ۱۴ گل زد تا آرسنال یک رکورد با زدن ۱۲۷ گل در یک فصل به جا بگذارد!

آرسنال بازی هیجان  آور و نفس گیری به نمایش می گذاشت. گریمزبی تاون ۹-۱ مقابل آن ها تسلیم شد, و البته می توانست بعد از بازی بگوید که کمی بد شانس بوده! بازی مقابل ملوانان ابتدا قرار بود ۶ دسامبر ۱۹۳۰ انجام شود ولی بعد از ۶۳ دقیقه, بازی به دلیل مه شدید تعطیل شد. در آن لحظه گریمزبی خیلی بهتر در بازی بود و فقط ۱-۰ عفب افتاده بود.

بلکپول ۷-۱ در هایبری شکست خورد و دربی در عبورش از شمال لندن ۶ گل خورده با خود به همراه  برد و تیم چپمن لستر را نیز ۷-۲ در زمین خودش برد. لحظات فوق العاده ای برای طرفدار آرسنال بودن بود!!

قهرمانی آرسنال در این  فصل اولین قهرمانی یک تیم از جنوب بیرمنگام بود و به همراه خود ۵ قهرمانی در دوره ای ۸ ساله آورد و  آرسنال را پله پله تا سطح بالایی از بازی فوتبال بالا کشید.

اولین قهرمانی آرسنال در لیگ برتر انگلستان ۱۹۳۱

فصل ۱۹۳۰/۳۱ از سویی دیگر اولین سال حضور یک خارجی در آرسنال به نام جری کیزر به عنوان یک دروازه بان هلندی نیز بود. او در ۱۲ بازی اول فصل هم بازی کرد. دیگر بازیکنی  که در این سال حضور درخشانش را با آرسنال آغاز کرد جرج میل بود  که اولین بازی اش را در دسامبر مقابل  بلکپول انجام داد و تا ۱۹۴۸ در آرسنال خدمت کرد.

اولین حضور برای او هم زمان با کریسمسی پر تب و تاب و  درخشان برای آرسنال نیز بود و در دوره ی کوتاهی از ۲۷ دسامبر تا کریسمس, در سه روز سه بازی انجام داده و هر سه را بردند و ۱۴ گل زدند!!

اگرچه بی جامی آرسنال یک سال قبل تمام شده بود, اما این پیروزی و قهرمانی در لیگ به همه نشان داد که آن ها یک گروه از بازیکنان برای خلق یک موفقیت پایدار و ادامه دار اند. بنابراین این را نیز ثابت کردند